Starodawny przepis na piernik

Dawny przepis na pierniki: 

Ciasto proponowane przez toruńskiego cukiernika (Adama Pokojskiego) składa się z cukru trzcinowego i małej ilości wody, które razem gotuje się na wolnym ogniu, aż do uzyskania tzw. „pierwszego dymka”, czyli lekkiego błękitnego dymu unoszącego się nad garnkiem. Efektem podgrzewania jest delikatna karmelizacja cukru. Następnie do skamieniałego i ciemnego już cukru dodaje się wodę, która momentalnie przybiera złocistą barwę, a w pomieszczeniu czuć zapach landrynek. Wodę podgrzewa się tak długo w garnku, aż złocista skorupa skarmelizowanego cukru ulegnie rozpuszczeniu. Następnie do brązowego roztworu dodaje się naturalny miód gryczany lub spadziowy. Ważne jest aby miód był ciemny. Potem, ciągle trzymając garnek na wolnym ogniu, należy dosypywać do niego mąkę pszenną oraz mieszankę przypraw do piernika wzmocnioną ostrą papryką. Ciasto po zdjęciu z ognia wyrabia się przez kilka minut, przepuszcza przez maszynkę do mielenia mięsa i odstawia do leżakowania, które musi trwać minimum 3 miesiące. Najlepsza do tego celu jest chłodna piwnica lub dno lodówki. Leżakowanie nadaje ciastu delikatności, a przede wszystkim zachodzące w nim procesy rozkładają wszystkie niepożądane grudki. Dlatego też jeżeli dysponujemy chłodną piwnica możemy zagnieść ciasto już dzisiaj, a pierniki upiec w przyszłym roku. Tuż przed pieczeniem, do ciasta dodaje się amoniak, który ma na celu nadanie piernikom kruchości i delikatności. Adam Pokojski przestrzega przed dodawaniem innych substancji spulchniających jak popularny proszek do pieczenia, które nadają ciastkom niepożądany smak. Pierniki wkłada się do nagrzanego piekarnika i piecze zaledwie kilka minut. Jeżeli jednak chcemy uzyskać pierniki kształtne i takie jakie pieczono kilkaset lat temu, nie możemy dodawać do ciasta żadnej substancji spulchniającej. Piernik co prawda będzie piękny, o ładnym i wyraźnym kształcie, ale przy tym bardzo twardy. Ciasteczko takie idealnie będzie nadawało się jako ozdoba na choinkę lub wypełnienie stroika. Poza tym jego przydatność do spożycia może dochodzić nawet do kilkunastu lat.